Cezar został oddany do schroniska przez starszą osobę, która nie mogła sprawować nad nim dalszej opieki. Był niewątpliwie otoczony troskliwą opieką, trafił do nas zadbany i w pełnym zdrowiu. Równocześnie okazało się, że przez całe swoje życie nie opuszczał mieszkania, nie chodził na spacery, nie miał kontaktu z innymi niż opiekunka ludźmi i psami. Jedynym łącznikiem ze światem zewnętrznym był dla Cezara balkon. Kiedy trafił do schroniska był przerażony, odmawiał jedzenia, próbował odstraszać nas od kąta, w którym się skulił. Mimo szoku poznawczego, którego niewątpliwie doświadczył w schronisku, zaskoczył nas swoją szybką metamorfozą. Bardzo szybko zaczął radośnie witać znane mu osoby, wychodzi już na spacery, pozytywnie i z ciekawością reaguje na spotkane psy. Uwielbia głaskanie po brzuszku i smaczki.